گاه آدم، خود آدم، عشق است.
بودنش عشق است.
رفتن و نگاه کردنش عشق است.
دست و قلبش عشق است.
در تو عشق می جوشد،
بیآنکه ردش را بشناسی.
بیآنکه بدانی از کجا در تو پیدا شده، روییده.
شاید نخواهی هم.
شاید هم بخواهی و ندانی.
نتوانی که بدانی...
#محمود_دولت_آبادی
مشخصات پست
تاریخ ارسال
|
10:36 - 1399/10/21 |
لایک
|
2 |
بازنشر
|
0 |
دیدگاه
|
0 |