مادر رنج و پدر خوانده آوارگیم
خسته از آنچه که آمد به سر زندگی ام
حیرت انگیزترین فاجعه ی این برهوت
یک پشیمانی بی فایده در حین سقوط
شرح دلگیرترین منظره ی برگ و باد سفره ی خالی و مشق شب بابا نان داد
من یکان عدد هیچم و از هیچ پرم چون سکوت آمده ام تا به کسی بر نخورم
شعر تلخی شده ام دیوانی از دلواپسی از مصیبت نامه ها فالی نمیگیرد کسی
یک پشیمانی بی فایده در حین سقوط ...
رو به این منظره بی سر و ته حیرانم کفر نباشد گویی از چشم خدا پنهانم
ای خوش آن عمر که در بی خبری سر کردم کاش میشد به همان بی خبری برگردم
من یکان عدد هیچم و از هیچ پرم چون سکوت آمده ام تا به کسی بر نخورم
شعر تلخی شده ام دیوانی از دلواپسی از مصیبت نامه ها فالی نمیگیرد کسی
از مصیبت نامه ها فالی نمیگیرد کسی ...
عادلانه نیست بی تو سر کنم
بی هوای تو
عادلانه نیست
دوری من از دست های تو
عادلانه نیست من بمانم و حسرت مدام عادلانه نیست قسمتم از این عشق ناتمام
هم مسیر من حال زندگیم رو به راه نیست هم مسیر من حق ما دوتا درد و آه نیست
هم مسیر من حال زندگیم رو به راه نیست هم مسیر من حق ما دوتا درد و آه نیست
سهم ما از این زندگی چرا عادلانه نیست بی تو این شب نا تمام ما عاشقانه نیست
بی تو میرود جانم از سرم ای پناه من وای من بمان بی تو خسته ام تکیه گاه من
هم مسیر من حال زندگیم رو به راه نیست هم مسیر من حق ما دوتا درد و آه نیست
هم مسیر من حال زندگیم رو به راه نیست هم مسیر من حق ما دوتا درد و آه نیست
اینجا برای از تو نوشتن
هوا کم است
دنیا برای از تو سرودن
مرا کم است
اکسیر من
نه اینکه مرا شعر تازه نیست
من از تو مینویسم و
این کیمیا کم است
گاهی تو را
کنار خود احساس میکنم
اما چه قدر دلخوشی خواب ها کم است
خون هر آن غزل که نگفتم
به پای توست
آیا هنوز آمدنت را بها کم است
بها کم است
سرشارم از خیال
ولی این کفاف نیست
در شعر من حقیقت یک ماجرا
کم است
اینجا برای از تو نوشتن
هوا کم است
دنیا برای از تو سرودن
مرا کم است
اکسیر من
نه اینکه مرا شعر تازه نیست
من از تو مینویسم و این کیمیا کم است
خوش باشی هرجا که هستی
توی این گردش تقویم ما
یه جاهایی حریف جبر زندگی نمیشیم
دور هم میگشتیم اما
تو جهانای موازی نرسیدن منطقی بود ته این دیوونه بازی
خوش باشی هرجا که هستی یادتم هرجا که هستم من به رومم نمیارم که چقد بی تو شکستم
جنگل از بیرون قشنگه از تو که چنتا درخته اینکه محکم باشی اما از درون به خشکی سخته
با تو تقدیرم گره خورد به یه مشت اما و اى کاش بعد من مراقب اون خنده هاى لعنتیت باش
بعد من فکر خودت باش غصه رسم روزگاره ما چه باشیم چه نباشیم زندگى ادامه داره
واسه ما گذشتن از هم یه مسیر ناگذیره اما هیشکی جای مارو تو دل هم نمیگیره
آدما به مهربونی خیلی زود وابسته میشن آدمای تنها زودتر ساده تر شکسته میشن
پارس کلاب
خسته از آنچه که آمد به سر زندگی ام
حیرت انگیزترین فاجعه ی این برهوت
یک پشیمانی بی فایده در حین سقوط
شرح دلگیرترین منظره ی برگ و باد سفره ی خالی و مشق شب بابا نان داد
من یکان عدد هیچم و از هیچ پرم چون سکوت آمده ام تا به کسی بر نخورم
شعر تلخی شده ام دیوانی از دلواپسی از مصیبت نامه ها فالی نمیگیرد کسی
یک پشیمانی بی فایده در حین سقوط ...
رو به این منظره بی سر و ته حیرانم کفر نباشد گویی از چشم خدا پنهانم
ای خوش آن عمر که در بی خبری سر کردم کاش میشد به همان بی خبری برگردم
من یکان عدد هیچم و از هیچ پرم چون سکوت آمده ام تا به کسی بر نخورم
شعر تلخی شده ام دیوانی از دلواپسی از مصیبت نامه ها فالی نمیگیرد کسی
از مصیبت نامه ها فالی نمیگیرد کسی ...