من تفنگی شده ام
رو به نبودن هایت
رو به یک پنجره در
جمعیت تنهایت
فکر کردم که خودم را به تو نزدیک کنم نزدیک کنم
بی هوا بین دو ابروی تو شلیک کنم شلیک کنم
خنده های تو مرا باز از این فاصله کشت
قهر نه دوری تو قلب مرا بی گله کشت
موج موهای بلند تو مرا غرق نکرد
حسم از سردی این بی خبری فرق نکرد
خنده های تو مرا باز از این فاصله کشت
قهر نه دوری تو قلب مرا بی گله کشت
موج موهای بلند تو مرا غرق نکرد
حسم از سردی این بی خبری فرق نکرد
از دلم دور شدی فکر تو آمد به سرم
خواب میبینمت از خواب نباید بپرم
خواب پرواز تو با نامه ی خیسی در مشت تو
نباشی غم این عصر مرا خواهد کشت
عصر تلخی که به جز خاطره ای قرمز نیست
عصر تلخی که به جز ترس خداحافظ نیست
یک دو راهیست که از گریه به دریا برسم
به تو تنها برسم یا به تو تنها برسم
خنده های تو مرا باز از این فاصله کشت
قهر نه دوری تو قلب مرا بی گله کشت
موج موهای بلند تو مرا غرق نکرد
حسم از سردی این بی خبری فرق نکرد
خنده های تو مرا باز از این فاصله کشت
قهر نه دوری تو قلب مرا بی گله کشت
موج موهای بلند تو مرا غرق نکرد
حسم از سردی این بی خبری فرق نکرد
مادر رنج و پدر خوانده آوارگیم
خسته از آنچه که آمد به سر زندگی ام
حیرت انگیزترین فاجعه ی این برهوت
یک پشیمانی بی فایده در حین سقوط
شرح دلگیرترین منظره ی برگ و باد سفره ی خالی و مشق شب بابا نان داد
من یکان عدد هیچم و از هیچ پرم چون سکوت آمده ام تا به کسی بر نخورم
شعر تلخی شده ام دیوانی از دلواپسی از مصیبت نامه ها فالی نمیگیرد کسی
یک پشیمانی بی فایده در حین سقوط ...
رو به این منظره بی سر و ته حیرانم کفر نباشد گویی از چشم خدا پنهانم
ای خوش آن عمر که در بی خبری سر کردم کاش میشد به همان بی خبری برگردم
من یکان عدد هیچم و از هیچ پرم چون سکوت آمده ام تا به کسی بر نخورم
شعر تلخی شده ام دیوانی از دلواپسی از مصیبت نامه ها فالی نمیگیرد کسی
از مصیبت نامه ها فالی نمیگیرد کسی ...
عادلانه نیست بی تو سر کنم
بی هوای تو
عادلانه نیست
دوری من از دست های تو
عادلانه نیست من بمانم و حسرت مدام عادلانه نیست قسمتم از این عشق ناتمام
هم مسیر من حال زندگیم رو به راه نیست هم مسیر من حق ما دوتا درد و آه نیست
هم مسیر من حال زندگیم رو به راه نیست هم مسیر من حق ما دوتا درد و آه نیست
سهم ما از این زندگی چرا عادلانه نیست بی تو این شب نا تمام ما عاشقانه نیست
بی تو میرود جانم از سرم ای پناه من وای من بمان بی تو خسته ام تکیه گاه من
هم مسیر من حال زندگیم رو به راه نیست هم مسیر من حق ما دوتا درد و آه نیست
هم مسیر من حال زندگیم رو به راه نیست هم مسیر من حق ما دوتا درد و آه نیست
اینجا برای از تو نوشتن
هوا کم است
دنیا برای از تو سرودن
مرا کم است
اکسیر من
نه اینکه مرا شعر تازه نیست
من از تو مینویسم و
این کیمیا کم است
گاهی تو را
کنار خود احساس میکنم
اما چه قدر دلخوشی خواب ها کم است
خون هر آن غزل که نگفتم
به پای توست
آیا هنوز آمدنت را بها کم است
بها کم است
سرشارم از خیال
ولی این کفاف نیست
در شعر من حقیقت یک ماجرا
کم است
اینجا برای از تو نوشتن
هوا کم است
دنیا برای از تو سرودن
مرا کم است
اکسیر من
نه اینکه مرا شعر تازه نیست
من از تو مینویسم و این کیمیا کم است
پارس کلاب
رو به نبودن هایت
رو به یک پنجره در
جمعیت تنهایت
فکر کردم که خودم را به تو نزدیک کنم نزدیک کنم
بی هوا بین دو ابروی تو شلیک کنم شلیک کنم
خنده های تو مرا باز از این فاصله کشت
قهر نه دوری تو قلب مرا بی گله کشت
موج موهای بلند تو مرا غرق نکرد
حسم از سردی این بی خبری فرق نکرد
خنده های تو مرا باز از این فاصله کشت
قهر نه دوری تو قلب مرا بی گله کشت
موج موهای بلند تو مرا غرق نکرد
حسم از سردی این بی خبری فرق نکرد
از دلم دور شدی فکر تو آمد به سرم
خواب میبینمت از خواب نباید بپرم
خواب پرواز تو با نامه ی خیسی در مشت تو
نباشی غم این عصر مرا خواهد کشت
عصر تلخی که به جز خاطره ای قرمز نیست
عصر تلخی که به جز ترس خداحافظ نیست
یک دو راهیست که از گریه به دریا برسم
به تو تنها برسم یا به تو تنها برسم
خنده های تو مرا باز از این فاصله کشت
قهر نه دوری تو قلب مرا بی گله کشت
موج موهای بلند تو مرا غرق نکرد
حسم از سردی این بی خبری فرق نکرد
خنده های تو مرا باز از این فاصله کشت
قهر نه دوری تو قلب مرا بی گله کشت
موج موهای بلند تو مرا غرق نکرد
حسم از سردی این بی خبری فرق نکرد