نمک، سنگ بود.
برنجِ چلو را ساعتی با نمک‌سنگ می خواباندیم تا کم‌کم شوری بگیرد...عکسِ یادگاریِ توی دوربین را هفته‌ای، ماهی به انتظار می نشستیم تا فیلم به آخر برسد و ظاهر شود.
قلک داشتیم؛..با سکه‌ها حرف می زدیم تا حسابِ اندوخته دست‌مان بیاید...هر روز سر می زدیم به پست‌خانه،..به جست و جویِ خط و خبری عاشقانه،..مگر که برسد. ..«انتظار» معنا داشت.
دقایق «سرشار» بود...هرچیز یک صبوری می خواست تاپیش بیاید.
زمانش برسد...جا بیفتد...قوام بیاید…
پارس کلاب
@zahra
@ღღღ atefeh ღღღ
