آدمی به مرور آرام می‌گیرد
بزرگ میشود
بالغ میشود
و پای اشتباهاتش می‌ایستد
گذشته‌اش را قبول می‌کند،
نادیده‌اش نمی‌گیرد
می‌فهمد که زندگی یک موهبت است،
یک غنیمت است
یک نعمت است
و نباید آن را فدای آدم‌های بی‌مقدار کرد!
اصلا از یک جایی به بعد حال آدم خودش خوب میشود...
می چسبی به من
شبیهِ چاییِ بعد از خواب
سیگار بعد از غذا
یا عطرِ بازمانده بر لباسی که پارسال می پوشیدی ...
می چسبی
به اندازه ی تمامِ فالوده های تابستان
تمامِ گوجه سبز های نمک زده ی سیدخندان ..
به اندازه ی باران
وقتی کولر روشن است!
می چسبی
تو آخرین لذتِ دنیایی
که اشتباها اینجا به دنیا آمده
پارس کلاب
