اون اوایل که تازه همو پیدا کرده بودیم،یه روز ازم پرسید اگه بخوام یه رابطه رو تصویرسازی کنی چی میگی؟
دوتا دستاشو گرفتم تو دستام و بهش گفتم:
این روزها هرکی یه زخم گنده تو دلش داره،آدم ها که بهم میرسن اگه واقعا میلشون به شروع رابطه ست،مثل دونفر میشن که کنار دریا تو یه روز سرد و بادی تصمیم گرفتن آتیش روشن کنن.
یکیشون باید دنبال جرقه باشه و اون یکی باید دستاشو جلوی باد سپر کنه تا آتیش روشن بشه و جون بگیره.
اون روز یه پوزخند زد و من پیش خودم فکر کردم شاید داره تو دلش منو مسخره میکنه.
امروز من خیلی عصبانی و سرد بودم،بی هوا قرار گذاشت و اومد پیشم.
یهو به خودم اومدم دیدم چقدر نگاهش گرمه،چقدر دلش بی تابِ منِ تو لحظه های شارژ بودنمه،یهو حواسم جمع شد که اون اولین نفر تو زندگیمه که حال بدم براش مهمه.
تو راه که بر میگشتیم یهو ازم پرسید:
یادته گفته بودی واسه شروع یه رابطه باید جفتمون کمک کنیم تا آتیش درست کنیم؟
یه دست رو صورتش کشیدم و گفتم:آره،چطور؟
گفت: امروز تو حواست نبود؛من دیدم سردته،خودم تنها دویدم و هیزم جمع کردم،خودم پی کاراشو گرفتم،خودم تنهایی آتیش روشن کردم،حواست باشه نذاری این آتیش خاموش بشه.
تازه فهمیدم دوست داشتن فقط به گفتنش نیست،باید وقتش برسه که ثابت کنی.
پارس کلاب
